นานมาแล้วที่เกอิชา ได้สร้างความน่าหลงใหลให้ประเทศญี่ปุ่น เกอิชา ไม่ได้เป็นทั้งภรรยาหรือโสเภณี หากแต่เธอเป็นศิลปิน
ผู้ยังชีพด้วยการให้ความบันเทิง ขายเพียงศิลปะกว่าจะเป็นเกอิชาได้นั้น เธอจะต้องเรียนรู้ศิลปะแห่งการปรนนิบัติ ไม่ว่า
จะเป็นกิริยามารยาท ในการต้อนรับแขก วิธีการชงน้ำชา การร้องรำ และเล่นดนตรี ซึ่งจะต้องฝึกฝนมาแต่เด็ก และมักเป็น
อาชีพที่สืบทอดกันมาหลายชั่วคนในตระกูล นอกจากนี้ “เกอิชา” ยังเป็นคำที่โลกภายนอกเรียกขาน แต่ในญี่ปุ่นพวกเธอ
ส่วนใหญ่จะถูกเรียกว่า “มาอิโกะ” หรือนักร่ายรำ และ “เกอิโกะ” ผู้มีศิลปะ

ประเพณีเกอิชาเริ่มขึ้นในญี่ปุ่นในช่วงศตวรรษที่ 18 นักแสดงดั้งเดิมคือผู้ชายที่ชอบความตลกขบขันในศาลจะสร้างความบันเทิง
ให้กับลูกค้าที่ร่ำรวยและทรงพลังผ่านการแสดงดนตรีการเต้นรำและการเล่าเรื่อง

เกอิชา ในความเข้าใจของคนทั่วไปคือโสเภณี แต่อันที่จริงแล้วไม่ได้เป็นเช่นนั้น เกอิชาไม่ใช่โสเภณี ไม่จำเป็นต้องมีความสัมพันธ์
กับลูกค้า แม้ว่าลูกค้าจะจ่ายเงินซื้อก็ตาม เกอิชากับโสเภณีมีความแตกต่างพอสมควร เกอิชาจะขายความสามารถส่วนโอยรัน
หรือโสเภณีนั้น จะขายความสามารถพร้อมขายเรือนร่างด้วย สามารถแยกทั้งสองอาชีพได้จากผ้าคาดเอวซึ่งเกอิชาจะคาดไว้ด้านหลัง
ส่วนโอยรันจะคาดไว้ด้านหน้า (เพื่อง่ายต่อการถอด)

ในปัจจุบันวัฒนธรรมและสังคมเปลี่ยนแปลงไป ผู้หญิงสามารถออกมาประกอบอาชีพและหางานดีๆ ทำให้เกอิชาในประเทศญี่ปุ่น
ลดจำนวนลง จะมีเหลือก็เพียงเกอิชาที่ได้รับสืบทอดจากตระกูลเท่านั้น ที่ยังรักษาวัฒนธรรมดั้งเดิมนี้ไว้

หากคุณต้องการเห็นเกอิชา ในโลกปัจจุบันแล้วละก็ ลองแวะไปดูตามสถานที่เหล่านี้นะคะ อาจจะยังพอพบเห็นได้บ้าง
ย่านกิออน – เกียวโต / ย่านฮานามาชิ – เกียวโต / ย่านพอนโตโชะ – เกียวโต

 

 

 

 

 

#MintZaa